Roberto de la Fontaine – Bewaker van het Hof

Onze eerste kikker is niet zomaar een beeld aan het water. Nee, Roberto de la Fontaine is een ware persoonlijkheid. Vanaf zijn roestige, ijzeren sokkel bij de vijverbak van Hof van In houdt hij alles nauwlettend in de gaten. Met zijn kin iets omhoog, ogen vol waardigheid en dat licht ironische glimlachje om zijn lippen. Hij kijkt, luistert en — als het moment daar is — kwáákt hij onhoorbaar. Altijd op het juiste moment.

Roberto is er niet voor de show. Hij is de onofficiële, maar onmiskenbare bewaker van het hof. Een stille getuige van aankomsten en afscheid, van vroege ochtenden vol vogels en zachte mist, van late avonden met een glas wijn, een warm dekentje en goede gesprekken. Hij kent de namen niet van de gasten, maar herkent ze allemaal aan hun energie. Hij ziet wie nerveus binnenkomt, wie moe is, wie iets te vieren heeft — en hij weet precies wanneer hij met zijn niet te onderschatten energie, de spanning kan breken of een glimlach kan losmaken.

Soms spuit hij zijn waterstraal iets harder, alsof hij wil zeggen: "Kop op, je bent op de juiste plek." Soms is het een zacht straaltje dat je even laat vertragen. En af en toe zwijgt hij gewoon, alsof hij zegt: "Ik zie je. Rust maar even uit."

Roberto is ook een beetje een dandy. Hij draagt zijn granieten kleur met stijl. Geen sieraden, geen hoed, gewoon puur kikker. Kaal, bescheiden, maar met een innerlijke flair waar je niet omheen kunt. Zijn aanwezigheid is troostend, een beetje magisch zelfs. Kinderen zwaaien naar hem, honden snuffelen nieuwsgierig aan zijn sokkel, en volwassenen blijven net iets langer staan om naar hem te kijken — soms zonder echt te beseffen waarom.

En als je goed luistert, hoor je hem fluisteren, op een moment dat je het misschien het hardst nodig hebt: "Welkom. Jij hoort hier."

Roberto de la Fontaine is de ziel van onze tuin, de zachte poortwachter van rust en verbondenheid.
En wie weet… als je de volgende keer aan de vijverbak staat en je hart even stilvalt van verwondering, dan is het misschien wel dankzij hem.

 

Don Giovanni di Giardino – De Charmeur van de Vijver

Na Roberto de la Fontaine is het tijd om kennis te maken met een heel ander soort kikker: Don Giovanni di Giardino, de onweerstaanbare charmeur van het hof. Waar Roberto de bewaker is, is Giovanni de verleider. Met zijn licht scheve glimlach, zijn ontspannen houding en die altijd aanwezige glinstering in zijn ogen, lijkt hij op het eerste gezicht gewoon wat te chillen op zijn sokkel. Maar schijn bedriegt: Don Giovanni ziet werkelijk álles.

Hij is een geboren entertainer — flamboyant, een tikkeltje dramatisch, maar altijd met stijl. Als er een gast de tuin van Hof van In komt binnenwandelen, is hij steevast de eerste die het gezien heeft. Hij kwaakt niet luid of opdringerig, maar bijna onhoorbaar en juist met een sierlijke flair, alsof hij een denkbeeldige hoed afneemt: "Benvenuto, bella gente!" Geen kikker zegt welkom zoals Don Giovanni dat doet.

Zijn favoriete moment? Zonder twijfel het ogenblik waarop een gast vertraagt, even blijft staan en naar hem kijkt. Op dat moment zou hij willen dat hij zich kon oprichten met een sierlijk zwaaiend pootje, zijn wangen galant opblazend en heel even de hele wereld te vergeten — behalve jou. Alsof hij wil zeggen: "Ah, ik ben vereerd dat je me opmerkt." Zijn charme is onweerstaanbaar, al weet hij dat zelf maar al te goed. En ja, daar pronkt hij een beetje mee. Maar op een manier die je hem moeilijk kwalijk kunt nemen.

Don Giovanni is het type dat in een vorig leven waarschijnlijk aan een Venetiaans balkon serenades bracht, met een glas prosecco in de hand en een roos tussen de tanden. Nu staat hij statig aan de rand van de vijver, de perfecte balans tussen kunst en karakter te wezen. Zijn sokkel is zijn podium, de tuin zijn publiek.

Maar achter die speelse blik zit ook een warm hart. Hij voelt feilloos aan wanneer iemand een opkikker nodig heeft, een knipoog, of gewoon een beetje vrolijkheid. Want charme is bij Don Giovanni nooit hol – het is zijn manier om mensen zich gezien te laten voelen.

Dus, als je langs de vijver wandelt en je kijkt naar Don Giovanni, weet dan dat hij je gezien heeft en je  welkom heet met zijn onmiskenbare flair.

 

Ingwio Elverheim – De Dromer van het Elfenrijk

 

Van de drie kikkers van Hof van In is Ingwio Elverheim zonder twijfel de meest mysterieuze. Waar Roberto waakt en Don Giovanni charmeert, doet Ingwio iets heel anders. Ze zweeft, ondanks dat ze loodzwaar is,  haast boven het aardse als een wezen dat lijkt te zijn neergedaald uit een dromerig elfenrijk. Haar houding is statig, haar blik zacht maar ondoorgrondelijk, alsof ze eeuwenoude geheimen kent die ze alleen in fluisteringen aan de wind toevertrouwt.

 

Ze staat daar, aan de rand van de vijverbak, niet om gezien te worden, maar om iets door te geven. Wie dicht genoeg komt en even durft stil te staan, kan het misschien horen: een bijna onhoorbaar lied, operatesk en etherisch, dat als een sluier door de lucht zweeft. Het is niet zomaar gezang – het is een gevoel, een trilling die ergens diep vanbinnen raakt. Alleen de wind lijkt het volledig te verstaan, maar de gasten voelen het wél.

 

Ingwio straalt geen spektakel uit, geen grappige kwak of theatrale houding. Haar kracht zit in haar aanwezigheid. Ze is er gewoon, en dat is genoeg. Want waar zij staat, gebeurt iets bijzonders. Mensen die haar aandachtig bekijken, halen onbewust iets dieper adem. Ze glimlachen zonder reden. Een gedachte klaart op, een gevoel wordt lichter. Ingwio trekt magie aan als een magneet, maar zonder er iets voor te doen. Ze is gewoon wie ze is – en dat is meer dan genoeg.

 

Sommigen zeggen dat ze een beschermengel is in kikkervermomming. Anderen noemen haar een muze. Zelfs de dieren in de tuin lijken haar te respecteren; vlinders landen op haar kopje, vogels zingen net iets zachter in haar buurt.

 

Niemand weet precies hoe het werkt, maar iedereen die bij haar stilstaat, ervaart het: bij Ingwio voelt alles net wat zachter. De dag, het hart, het leven zelf. Alsof je heel even thuiskomt in een wereld van elfen, licht en zachte dromen.

 

Dus als je ooit naar haar kijkt, doe het dan bewust. Sluit je ogen.

Misschien vang je een flard van haar lied. Misschien voel je haar betovering.

En wie weet, neem je er iets van mee naar huis.